Rozdział 3. Legendarna walka Rose z Minotaurem, a raczej jej brak.

Minotaur.

Nie mówię tu o ksywce dla kolesia, który nie jest zbyt wyględny, a jego kumple nie są za mili, chodzi mi o tego mitycznego stwora z głową byka, tego od Tezeusza. Nie wiedziałam za dużo o mitologii, tym raczej interesowała się mama, nie ja. Jednak jak byłam mniejsza mama często czytała mi mity. Na przykład doskonale pamiętam mit o tym jak Posejdon, Zeus i Hades ciągnęli losy, który z nich rządzi w światem, wodami i podziemiem... No to była wersja dla dzieci, normalnie raczej nie ciągnęli losów. Zawsze najbardziej ciągnęło mnie do Apollo, Ateny i Afrodyty. Atenę ceniłam sobie ze względu na jej mądrość, Apollo za jego talent, a Afrodytę bo była ładna. Mit o Minotaurze pamiętam jak zza mgły, jednak coś pamiętam. 

Kiedy już go zobaczyłam to.. Ale zaraz przecież wcześniej też się działo, do Minotaura przejde za chwilę.

- Percy, powiedz mi coś o sobie . - zagadnęłam do brązowowłosego chłopaka, żeby jakoś przerwać ciszę, i sprawdzić jak wiele rzeczy mamy wspólnych.

- Nie mam za interesującego życia. - rzucił, spoglądając w ziemię.

- No a naprawdę nie ma nic w Twoim życiu co było by lekko dziwne ? - spytałam z nadzieją, bo w sumie moje życie było samo w sobie dziwne. Zaczynając od tego dziwnego rodzaju dysleksji a kończąc na tajemniczej matce, która przez 16 lat nie była łaskawa napomknąć o moim biologicznym ojcu.

- No raczej nie. Moje życie ograniczało się do niewiedzy, dysleksji i ciągłej niepewności genera.. - westchnął, jednak mu przerwałam bo coś mnie olśniło.

- Dysleksji ?  Też ją masz? - spytałam 

- Taaa. 

No ładnie. 

Wiem, mógł to być zbieg okoliczności, ale coś w mojej głowie nie pozwalało mi myśleć w ten sposób, tylko jeszcze nie byłam pewna co, także pozwoliłam tej myśli odlecieć gdzieś w otchłanie mojej blond głowy. 

Właściwie to gdzie jest ten Obóz Herosów? Dlaczego ja nigdy nic nie wiem, a gdy wydaje mi się że wiem to okazuje się że się myliłam? Moje obecne życie było w sumie serią niepowodzeń. 

- Grover ?

- Co ? - spytał chłopak, nie zwalniając tempa, dokąd on tak się spieszył. Przecież obóz nigdzie by nam nie uciekł. Co nie?

- Właściwie dokąd idziemy ? 

- Do Obozu Herosów, Rose tyle razy już się to przewinęło że powinnaś zapamiętać, no - odpowiedział zrezygnowany.

- O matko, przecież to wiem, ale gdzie jest ten Obóz ? Nie mam zamiaru tak krążyć bez celu po Nowym Jorku. A właśnie, skoro już tak krążymy to może wstąpimy do Starbucks'a co? - spytałam żartobliwie. Jak widać Grover'owi nie było do śmiechu w tym temacie. 

- Nigdzie nie wstąpimy. Nie martw się o to wszystko jest zaplanowane - odrzekł patrząc na mnie z pogardą. 

- Dobrze, dobrze tato. - Powiedziałam i widząc jego spojrzenie, dodałam - Jejku czy ty zawsze jesteś taki ... nie rozrywkowy? 

- Wyobraź sobie, że jestem wyjątkowo rozrywkowy. - fuknął i przestał się odzywać.

Nie wiem czemu ale cała sytuacja mnie śmieszyła. Jakoś nie do końca wierzyłam w ten Obozik i jakichś herosków. W ogóle kim są ci Herosi ?  Świtało mi coś, jednak zupełnie jakbym nie dopuszczała tej myśli do siebie.

Podeszliśmy pod jakąś jakby kamienicę czy tam coś i tam koło auta stała kobieta, która machała do nas zachęcająco ręką, już chciałam to jakoś skomentować kiedy zobaczyłam, że chłopcy idą prosto do samochodu, kiedy obydwoje do niego weszli a ja stałam jak głupia, zaczęłam wątpić w dowodzenie Grover'a 

- Emm.. - powoli zbliżałam się do auta.

- Rose, nie ma czasu, wsiadaj i nie marudź. - ponaglił mnie Grover. 

- Ale czy znamy tę kobietę ? - spytałam podejrzliwie na nią patrząc

- O to się nie martw, to mama Percy'ego.  - odrzekł wskazując miejsce koło siebie,

Wsiadłam do auta w dalszym ciągu nie pewnie, jednak jeśli moja mama ufała temu świrowi, to czemu ja  bym nie miała ?

No właśnie, i w tym momencie nasuwała się cała lista argumentów "Czemu nie ufać Grover'owi".

Mama Percy'ego patrzyła na mnie przez ten cały czas, i gdy ja spojrzałam na nią, uśmiechnęła się pogodnie

- Cześć, jestem Sally Jackson, spokojnie nie musisz się mnie bać.

- Dziękuje.. Jestem Rose - uśmiechnęłam się, troszkę uspokojona.

- Sally ruszajmy już, im szybciej tam będziemy tym lepiej - rzucił Grover.

Podczas naszej jazdy Percy, Sally i Grover rozmawiali sobie, ale nawet nie zwróciłam uwagi na co, Całe moje myśli pochłonęło pytanie Kim jest mój ojciec. Im bliżej byliśmy tego obozu to pytanie uderzało we mnie ze zdwojoną siłą. 

Heros.. Heros... No dalej Rose, głupolu przecież znasz odpowiedź! Wiesz kim jest heros! Wiesz to! Ta myśl pojawiła się w mojej głowie nagle, że aż podniosłam głowę z ręki na której miałam oparcie. Zdziwiło mnie to, ale wytężyłam umysł. 

Zaraz, zaraz przecież Heros to słowo ma jakiś związek z mitologią....

Jednak nic nie przychodziło mi do głowy. 

Wybacz tajemniczy głosie w mojej głowie, jednak nie potrafię sobie z tym poradzić. Sorki

O jacie czy było ze mną już tak źle że prowadziłam monologi w swojej głowie? Przez tą całą sytuację skończę w wariatkowie. Równie dobrze mogłam nie iść z Eleną do tego głupiego Central Parku..

I właśnie TO przerwało moje rozmyślania.

Trzask.

Sally gwałtownie skręciła na pobocze a właściwie gdzieś w stronę lasu, po czym wszyscy opuścili samochód, więc i ja szybko się stamtąd wydostałam.

- Co się dzieje Grover? - spytałam zszokowana. On jednak tylko zaczął biec a Sally i Percy mu zawtórowali. Parę sekund później, zobaczyłam co było przyczyną ich ucieczki, jednak nie mogłam uwierzyć w to co widzę. 

- O matko. - szepnęłam i chciałam biec ale nie potrafiłam.

- Rose! - krzyknął Percy i kazał biec za sobą.

Gdyby nie on prawdopodobnie nasz przyjaciel Minotaur by mnie rozgniótł. Gdy on już był niedaleko mnie odzyskałam czucie w nogach i pędem starałam się dogonić Percy'ego i resztę. W tamtym momencie byłam wdzięczna pani Otto, że zmuszała mnie do biegania na lekcjach w-fu. 

- Grover! Daleko jeszcze ? - krzyknęłam prawie dorównując im tempa.

- Już blisko, wytrzymaj ! - odkrzyknął nie przestając biec.

Co chwila odwracałam się by sprawdzić czy Minotaur jest w odpowiedniej odległości od nas, i co chwila karciłam się za to.

Gdy już wbiegliśmy na wzgórze i ujrzałam bramę zwolniłam by zaczekać trochę na Grover'a, przecież on miał kule i dopiero wtedy zobaczyłam że on ma kopyta i wcale nie był taki wolny...

Zaraz..

Grover ma kopyta?! Jak to w ogóle możliwe?! Nie możliwe, oszalałam.

Byliśmy już pod bramą, gdy nagle Minotaur chwycił Sally i .. i to wszystko działo się tak szybko, że nie daliśmy rady nic zrobić, zresztą co może zrobić dziewczyna metr siedemdziesiąt trzy przeciwko Minotaurowi 5 razy większemu od niej ? Jego mama po prostu on ją zgniótł i ona.. zniknęła. Wtedy Percy wyjął swój długopis, który się zmienił w miecz, Grover przysnął sobie wbrew woli pod sosną a ja stałam jak sparaliżowana analizując całą sytuację.

- Percy uważaj! - krzyknęłam tym samym uprzedzając chłopaka przed atakiem potwora z drugiej strony, co było moimi ostatnimi słowami. Nie długo potem, nawet nie wiem kiedy zrobiło mi się ciemno przed oczami, i również przysnęłam.

Rozdział 2. Przynajmniej wiem, że nic nie wiem

Siedziałam, oczekując na jakieś wyjaśnienia. Patrzyłam to na mamę to na Grovera, on był naprawdę przerażający. Nie dość że wiedział kim jestem to jeszcze znał moją mamę, kurde skąd on się tu wziął?
Jeszcze Percy.. On mnie nie przerażał. Wydawał się być tak samo przytłoczony wszystkim co się wydarzyło, wiedziałam że będę musiała z nim porozmawiać o jego historii..
- Mamo o co chodzi ? - spytałam z nutką zaniepokojenia w głosie. Mama spojrzała na mnie swoimi niebieskimi oczami, jednak nie odpowiedziała. - Mamo?.
- Rosie będziesz musiała jeszcze dziś wyjechać z Groverem i Percym. - odpowiedziała z zachowaną powagą na twarzy.
- Ale jak to wyjechać?  Dokąd wyjechać?
Przeraziłam się, jeszcze bardziej. Czy moja własna matka chciała się mnie pozbyć? Czy miałam wyjechać do jakiegoś przeklętego obozu z dwojgiem dopiero poznanych chłopaków ? Nie to na pewno musiał być sen.
- Do obozu herosów - odpowiedziała mama.
- Kogo ?
- Herosów.
- Ale ja przecież mam szkołę, wakacje się jeszcze nie zaczęły muszę poprawić matmę i na dodatek mam test z fizyki i jeszcze będzie mnie pytać z angielskiego i... - w tamtym momencie zaczęłam panikować nawet nie myślałam nad tym co mówie.
- Spokojnie Rose, ja też oczekuje wyjaśnień Leah - powiedział Patrick wstając.
- Eh.. Jak już wiesz Rose, Patrick nie jest Twoim ojcem.. Starałam się to ukrywać przez 16 lat, myślałam że nie będzie powodu żeby Ci o tym mówić ale teraz jak już Grover tu jest to musisz to wiedziec.
-Więc kto jest moim ojcem? - spytałam z nadzieją w głosie.
- Dowiesz się tego niedługo.
- Czemu nie mogę teraz ?
- Bo to jeszcze nie jest ten czas.
Aha.
No tak przynajmniej już mamy z głowy udawania że Patrick to mój tata. Ale skoro nie on nim jest to kto ?
- Idź się pakować Rosie - powiedziała mama nie spuszczając wzroku z podłogi
- Ale mamo...
- Rose, nie ma tu nawet mowy o dyskusji - powiedziała stanowczo.
Po tych słowach poszłam, choć może nawet pobiegłam do swojego pokoju, głośno i znacząco trzaskając drzwiami. Co to ma być ? Mama przez 16 lat udaje, że moim ojcem jest Patrick a teraz 2 minuty po wyznaniu prawdy każe mi jechać do jakiegoś obozu z jakimiś dwoma poznanymi chłopakami. No jak dla mnie brzmi wiarygodnie,
W ogóle to co ja mam wziąć do tego obozu ? Jak ona mówiła ? Obóz .. Herosów ? 
Co to jest ten heros?
Nie wierzyłam w to co się działo, wrzuciłam bluzę, dwie bluzki i spodnie do mojej ulubionej torby i wyszłam.
Podeszłam do drzwi wejściowych i rzuciłam okiem na Grover'a i Percy'ego
- Idziecie ?
- Nie mamy wyboru - powiedział Grover.
Odwróciłam się i zobaczyłam że mama na mnie patrzy tym swoim wzrokiem niewinnej osóbki, jakbym to ja coś zrobiła i teraz zachowywała się jak naburmuszony dzieciak. Nie miałam zamiaru się z nią żegnać.
Wyszliśmy z domu i postanowiłam kierować się za Grover'em w końcu to on wiedział jako jedyny z naszej trójki o co chodzi.
- Pst ... Psssst! - spojrzałam w kierunku tego "psstania", czyli jak się okazało na Percy'ego.
- Co ? - spytałam dosyć opryskliwym tonem.
- Hej, spokojnie, ja też nie wiem o co chodzi serio... Chciałem tylko powiedzieć że.. przykro mi z powodu tej.. sytuacji. Wiem jak się czujesz .
- Taa ? Ty też nie wiedziałeś o swoim biologicznym ojcu od 16 lat ?
- Niekoniecznie. Moja mama żeby mnie chronić, wyszła za mąż za śmierdziucha Gabe'a, alkoholika, bez szacunku do żadnej istoty i przedmiotu, no może z wyjątkiem puszki od piwa i kart do gry. Ale wiesz mamy jedną wspólną rzecz.. Obydwoje nie znamy ojców.
- Czekaj,,, jak to chronić ? Przed czym ?
- Nie wiem, ale według Grover'a przed czymś straaasznie złym - powiedział wywracając oczami.
Zaśmiałam się,a  on mi zawtórował.
- Śmiej się, śmiej za parę dni zrozumiesz, - powiedział Grover i zabrzmiał aż nad dorośle.
W tamtym momencie zrozumiałam, że mimo iż w 99% nie wiem nic, to los póki co mi sprzyja i to kiedy dowiem się kim jest mój ojciec w końcu nastąpi, i jest to tylko kwestią czasu,
Nie wiedziałam tylko że przed tym będę musiała staczać walkę z minotaurem.

Rozdział 1. Spotkanie

Właściwie to nie mam zielonego pojęcia jak się tu znalazłam.
Przez "tu" rozumiem... ale no dobra zacznę od początku
Nazywam się Rosalie DeVere, mam 16 lat i mieszkam w Nowym Jorku.
Moi rodzice to Leah i Patrick DeVere, ale nie jestem jego córką. Mama nigdy mi tego nie mówiła, ale sama się domyśliłam. Dowodem na to jest chociażby moja data urodzenia, a data ich pierwszego spotkania. Ja urodziłam się 30 czerwca 1998 roku a oni poznali się dwa lata później. Jednak nie mam nic przeciwko Patrick'owi. Jest miły i zabawny, zresztą traktuje mnie jakbym naprawdę była jego córką. Znaczy się on myśli, że ja nie wiem. Ale jakoś nigdy nie było między nami takiej specjalnej więzi tata-córka.
Mama nigdy nie opowiadała mi o moim biologicznym ojcu, ale mogę się założyć że nawet gdybym ją poprosiła to byloby coś w stylu "Nie wiem o czym mówisz Rosie", lub "Ale przecież to jest twój tatuś, kochanie".
Chodzę do jednej z lepszych szkół w Nowym Jorku, jednak szczerze mówiąc - beznadziejnie mi tam idzie. Przez tą moją dysleksję, nie mogę nic zrobić, nawet porządnie skleić słowa, a gdy czytam... lepiej nie mówić.
W ostatni Piątek czyli dwa dni temu, przechadzałam się z moją koleżanką Eleną Carter po Central Parku, tak sobie po prostu żeby chociaz przez chwilę nie myśleć o dysleksji, problemach w szkole i o ojcu, ale jak widać los nie był mi w stanie tego zapewnić.
- Elena, a tak w ogóle to nigdy nie opowiadałaś mi o swoim ojcu.. - zaczęłam powoli temat delikatnie dobierając słowa tak żeby jej nie urazić.
- A co miałam Ci o nim mówić ? Jakiś frajer i tyle - fuknęła brązowowłosa i odwróciła wzrok na staw,. - Od razu gdy się urodziłam zostawił mnie i mamę. Ona jednak za każdym razem powtarza, że to wcale nie była jego wina, że musiał odejść i że jemu też było przykro. Pff.
- Widzisz Twoja mama przynajmniej nie ukrywa przed Tobą faktu o biologicznym ojcu.
- Rose, ale to jest tylko i wyłącznie Twoja wina, że nie chcesz z nią o tym pogadać.
- Ale ty dokładnie wiesz jaka jest moja matka. Zaraz będzie że 'ale o co chodzi skarbie, czy przeszkadza Ci Patrick?' - tą końcówkę powiedziałam piskliwym głosem dokładnie takim jaki ma moja mama. - Ja naprawdę nie chce jej przeszkadzać w związku, ale no sądze że to troche nie w porzadku ukrywać przed własną córką fakt o biologicznym ojcu.
- Ja tam sądzę, że jakbyś ją poprosiła to by ci powiedziała - odrzekła, a widząc moją minę dodała - Rose chociaż spróbuj.
- Mhm
Siedziałyśmy na ławce, przy stawie obserwując jak mała dziewczynka karmi kaczuszki.
Nagle praktycznie znikąd pojawił się jakiś chłopak o kulach. Mogłabym powiedzieć, że biegł ale to chyba byłoby nie na miejscu.
- Rosalie DeVere ? - powiedział tak szybko że ledwo zrozumiałam.
- Eee. Tak. - odrzuciłam lekko zestresowana. No nie codziennie mam takie 'przygody'
- Musisz szybko iść ze mną! - odpowiedział jakby z ulgą, pomagając mi wstać.
- Ale chwila, chwila. Przychodzisz tak sobie, żadnego siema siema czy coś tylko każesz mi iść za sobą ? - wyrwałam swoją rękę z jego uchwytu.
- Ja jestem Grover Underwood a ty jesteś w niebezpieczeństwie. - dorzucił znowu łapiąc mnie za rękaw od bluzki.
- Ale gdzie musimy iść ? - na prawdę nie wiedziałam o co chodzi ale miałam przeczucie, że muszę z nim iść.
- Do Ciebie do domu.
- Hola, hola. Jeśli ty myślisz że..
- Oj przestań nie o to mi chodziło. Musisz szybko coś sobie wyjaśnić z mamą, a potem szybko musimy tam jechać.
- Tam ?
- Do obozu
- Co ?
Jeszcze nigdy nie byłam tak zdezorientowana jak teraz. Grover tylko pokręcił głową, mruknął pod nosem coś w stylu 'No nie wierzę' i szedł dalej. Nagle przypomniałam sobie o Elenie. Odwróciłam się w kierunku naszego wcześniejszego miejsca pobytu, jednak jej tam już nie było. Zdziwiło mnie to, ale szłam dalej.
- Szybciej, no - popędził mnie Grover.
- No już, już.
Byliśmy już zaledwie dwie przecznice od domu, gdy nagle wpadłam na jakiegoś chłopaka.
- Auć, weź uważaj, ok ? - wycedziłam
- Przepraszam - odpowiedział
- Percy ? - zdziwił się Grover, jednak ten chłopak zdziwił się jeszcze bardziej.
- Grover?
- Wy się znacie ? - ja również się zdziwiłam. Czy ten Grover zna tu całą okolicę ?
-Percy, przecież miałeś być w domu, i czekać tam na mnie..
- No tak, tak. Ale to nie brzmiało zachęcająco. - odrzekł chłopak i popatrzył na mnie pytająco. Grover zrozumiał o co chodzi.
- To jest Rosalie DeVere a to Perseusz Jackson - przedstawił nas uroczystym tonem
- Percy - uśmiechnął się skromnie.
- Rose - odpowiedziałam mu tym samym.
- No trudno Percy, myślałem, że pójdzie to sprawniej, ale nie ma wyboru, idziesz z nami. - powiedział Grover wzdychając teatralnie i pokazując jedną z kul żebyśmy szli.
- Ty wiesz o co mu chodzi ? - spytałam Percy'ego z nadzieją w głosie
- Nie mam pojęcia - szepnął i poszliśmy dalej.
Gdy już znaleźliśmy się pod moim domem, poczułam lekkie ukłucie w brzuchu. Za kilka chwil miała odbyć się moja legendarna rozmowa z mamą na temat ojca. Na początku miałam nadzieje że chłopcy zostaną przed domem, bo w końcu, no.. trochę to taka rozmowa w cztery oczy, ale jak widać oni już od początku mieli zamiar wejść ze mną.
Gdy tylko otworzyłam drzwi stanęłam oko w oko z Patrick'iem.
-Cześć - powiedział niby z uśmiechem a jednak widzialam że patrzy się podejrzliwie na Percy'ego i Grover'a. - To Twoi...koledzy ?
- Hmm.. Tak. - odpowiedzialam po krótkiej chwili namysłu.
- Eee.. no to fajnie. Cześć jestem Patrick, tata Rosie - powiedział podając rękę obojgu chłopcom.
Patrick zaprowadził nas na kanapę i siedzielismy w milczeniu patrząc się na siebie nawzajem. Całe szczęście niecałe kilka chwil później, mama zeszła w swoim fioletowym szlafroku i z ręcznikiem na głowie. Jak widać brała kąpiel. Gdy Grover zobaczył moją mamę to wstał.
- Grover... ?- powiedziała cicho jakby z przerażeniem
- Leah, już czas. - odpowiedział z przerażającą powagą w głosie.
Wszyscy oprócz mamy i Grovera nie wiedzieli o co chodzi. Patrick patrzył na mnie pytająco jednak ja też nie miałam pojęcia o co chodzi.
Nie wiedziałam, że za chwilę moje życie całkowicie się zmieni.

Bohaterowie

Rosalie DeVere, 16 lat, NIEOKREŚLONA

Percy Jackson 15 lat, syn Posejdona

Annabeth Chase 15 lat, Córka Ateny

Grover Underwood ok.30 lat, Satyr

Luke Castellan 18 lat , Syn Hermesa

Elena Carter, 15 lat, NIEOKREŚLONA.

Narazie to jest jeszcze taki wstępny plan postaci, jednak będę dokładać coraz więcej z biegiem akcji.